اظهار كردن عظمت خداوند با ركوع
پس از اتمام مقام اول از اظهار عبوديت - كه قيام باشد به بهترين احوال - پس متذكر شود و تصديق نمايد عظمت و جلالت و حكومت و مالكيت حق - جل و علي - را و حقارت و ذلت و محكوميت و مملوكيت خود را ياد آورد كه مالك هيچ چيز خود نيست، نه سود و نه زيان، نه زندگي و نه رستاخيز. [1] .
همچنين ياد آورد كه دائم و باقي اوست و غير او، همه هالك و فاني اند. پس براي شروع در اظهار درجه ي دوم از اظهار عبوديت به جوارح كه ركوع باشد تكبير بگويد: «الله اكبر» و براي بزرگي حق تعالي اعضاي رئيسه و عالي بدن را كه سر و صورت باشد، پست نمايد و خم شود و آنچه از عظمت حق تعالي در قلب اوست، به زبان آشكار سازد و با كمال خضوع و خشوع بگويد: «سبحان ربي العظيم و بحمده»؛ يعني منزه و پاك مي دانم پروردگار عظيم خود را از جميع كمبودها، به حسب ذات و صفات و افعال.
[ صفحه 102]
پاورقي
[1] (... و لا يملكون لأنفسهم ضرا و لا نفعا و لا يملكون موتا و لا حيوة و لا نشورا) فرقان: 3.