از رسول خدا صلي الله عليه و آله مروي است كه: «قرآن بخوانيد و بگرييد و اگر حالت گريه نداريد، خود را به گريه واداريد (تباكي كنيد)». [1] .

صالح مزني، پيغمبر خدا صلي الله عليه و آله را در خواب ديد در حالي كه براي آن حضرت قرآن را تلاوت مي نمود. حضرت به او فرمود:



[ صفحه 96]



«اي صالح! اين قراءت بود، گريه كجاست؟ به درستي كه قرآن با حزن نازل شده پس هنگامي كه آن را مي خوانيد، محزون شويد». [2] .



بهر گريه آدم آمد بر زمين

تا بود گريان و نالان و حزين



زآتش دل، آب ديده نقل ساز

بوستان از ابر و خورشيد است تاز



تو چه داني ذوق آب ديدگان

عاشق ناني تو چون ناديدگان [3] .



تا نباشد برق دل و آب دو چشم

كي نشيند آتش تهديد و خشم [4] .



اي خوش آن چشمي كه او گريان اوست

وي همايون دل كه او بريان اوست



باش چون دولاب نالان چشم تر

تا زبحر جانت برخيزد خضر



از پس هر گريه آخر خنده ايست

مرد آخر بين مبارك بنده ايست [5] .