راههاي ورود و تسلط شيطان بسيار است كه از همه مهمتر شهوت و غضب است. حسد و حرص و پر نمودن شكم هر چند از حلال باشد و دوستي زينت كردن به زر و زيور زندگي دنيا و طمع به آنچه در دست مردم است و بخل و ترس از فقر و شتاب در كارها و دوستي درهم و دينار و فرورفتن در اموري كه به آن امر نشده بلكه از آن نهي گرديده است



[ صفحه 92]



و تجسس در امور پنهاني مردم و بدگماني به آنها و غيره كه هر كدام راهي براي ورود شيطان است، هر كس راستي مايل است بداند و اين راه را مسدود سازد، به كتابهاي اخلاقي مراجعه نمايد. [1] .

پس اگر اين ابواب را كه بستنش به اختيار است باز نمود؛ البته شيطان وارد مي شود و دزدي اش را مي نمايد و به استعاذه ي زباني نيز اعتنايي ندارد.

هرگاه از زيادتي به غفلت به بازيچه (دنيا) همراه با اطفال يعني دنياخواهان سرگرم شد و دزد يعني شيطان آمد و لباس تقواي او را ربود، نبايد ساكت شود بلكه بايد بر مركب توبه سوار گردد و دزد را تعقيب كند تا جامه را پس بگيرد و او را زجر نمايد تا به دزدي عادت ننمايد؛ يعني ايام گذشته را تلافي نمايد و بيني شيطان را به خاك مالد به اين ترتيب كه امرش را مخالفت نمايد.



كودكان گرچه در بازي خوشند

شب كشانشان سوي خانه مي كشند



شد برهنه وقت بازي طفل خرد

دزد، ناگاهش قبا و كفش برد



آنچنان گرم او به بازي درفتاد

كان كلاه و پيرهن رفتش زياد



شب شد و بازي او شد بي مدد

رو ندارد كه سوي خانه رود



ني شنيدي انما الدنيا لعب

باد دادي رخت و گشتي مرتعب



پيش از آن كه شب شود جامه بجو

روز را ضايع مكن در گفتگو



هين سوار توبه شو در دزد رس

جامه ها از دزد بستان باز پس



مركب توبه عجايب مركب است

بر فلك تازد به يك لحظه زپست





[ صفحه 93]





ليك مركب را نگه مي دار از آن

كو بدزديد آن قبايت ناگهان



تا ندزدد مركبت را نيز هم

پاس دار اين مركبت را دمبدم [2] .