گرچه نماز خواندن در هر مكاني كه مباح باشد صحيح است و مطابق روايت نبوي صلي الله عليه و آله «زمين براي من مسجد و طهور قرار داده شده است» [1] ليكن سزاوار است اين عمل شريف را در بهترين اماكن به جاي آورد كه مساجد و مشاهد مشرفه باشد.

از حضرت صادق عليه السلام مروي است كه فرمود: «هرگاه به در مسجد رسيدي، پس بايد بداني كه سلطان عظيم را قصد كرده اي كه بر بساط و مجلس او قدم نمي گذارد مگر كساني كه پاك شده اند». [2] .

حاصل فقرات ديگر حديث آن است كه بايد بداني خداوند قادر است با تو، به فضل و بخشش معامله فرمايد و همچنين از روي عدل، پس اگر به فضلش با تو معامله فرمايد، كار اندكت را مي پذيرد و ثوابهاي بسيار بر آن عنايت مي فرمايد و اگر از روي عدل و استحقاق از تو كار



[ صفحه 81]



خالص و صادقانه را مطالبه نمايد، پس كارت را رد خواهد فرمود؛ لذا بايد از او بخواهي كه با تو، به فضلش رفتار فرمايد. زماني كه خود را نيازمند ديدي و بيچارگي و عجز خود را دانستي و از روي صدق و اخلاص به كرمش پناهنده شدي البته نظر رحمتش را به تو قرار مي دهد؛ زيرا او:

«كريم است و دوست مي دارد كرامت را براي بندگان بيچاره ي خود كه به سوي او روي آورده اند (آنان كه سوختگان و به سوي خشنوديهاي او نظركنندگانند)». [3] .

«كيست جز خداوند كه به فرياد بيچارگان برسد هنگامي كه او را بخوانند». [4] هنگامي كه به درب مسجد مي رسد، بايد دست خود را از اسباب خالي ديده و چشم اميدش تنها به رحمت واسعه ي الهي باشد و به زبان حال و قال: «ءادخل يا الله؟» گويد.



يا رب از ما چه فلاح آيد اگر نپذيري

به خداوندي لطفت كه نظر باز نگيري



درد پنهان به تو گويم كه خداوند كريمي

يا نگويم كه تو واقف زاسرار ضميري



گر براني به گناهان قبيح از در خويشم

هم به درگاه تو آيم كه لطيفي و خبيري





[ صفحه 82]





ور به نوميدي از اين در برود بنده ي عاجز

دگرش جاي نماند كه تو بي شبه و نظيري



دست در دامن عفوت زنم و باك ندارم

كه كريمي و حكيمي و عظيمي و قديري



خالق خلق و نگارنده ي ايوان رفيعي

فالق صبح و برازنده ي خورشيد منيري



حاجب موري و انديشه كمتر حيواني

زتو پوشيده نماند كه سميعي و بصيري



همه را ملك مجازي است بزرگي و اميري

تو خداوند جهاني كه نمردي و نميري



سعديا من ملك الملك غنيم تو فقيري

چاره درويشي و عجز است گدايي و فقيري [5] .