دوم: از نجاسات باطني حقد و حسد و عداوت است كه به منزله ي ميته در نجاسات ظاهري است و مطهرش نيز تقويت يقين و ايمان به خداست؛ به اين ترتيب كه راستي باورش شود كه همه ي كارها به يد با



[ صفحه 76]



كفايت او است [1] و هرگز بنده بر اراده ي حق تعالي چيره نمي شود، پس اگر اراده اش به دوام نعمتي براي بنده اي تعلق گرفت، حاسدينش هزارها حيله هم نمايند، هرگز نتوانند آن نعمت را از او سلب نمايند. [2] .