چون جسمانيت بر اكثر مردم غالب است؛ لذا گناهان جسماني از قبيل: دزدي و غصب و قتل و امثال اينها نزدشان بزرگ است و مرتكب آن را فاسق مي دانند؛ اما نسبت به گناهان دل، از قبيل: حسد، كبر، عجب و بي بصيرتي و حب دنيا - كه اساس هر خطايي است - بي اعتنايند و آن را به چيزي نشمرند و حتي كساني كه اين صفات را دارا هستند، از صلحا



[ صفحه 75]



مي شمارند با اين كه از هر فاسقي، فاسق تر است و چون بيشتر مردمان به ظاهر اكتفا نموده اند؛ لذا از تطهير نجاسات باطني و آلودگيهاي روحي غافلند و در نتيجه از فوايدي كه بر نماز مترتب است بي بهره مي باشند؛ بنابراين، در اين جا به طور اختصار، اساس نجاسات باطني و مطهرات آن را مي شماريم.