چه كنيم دوستي دنيا و غفلت از خدا را از دلهاي خود بيرون كنيم؟

البته دانستنش آسان است ولي عمل كردنش سخت. نخستين گام آن است كه ياد مرگ را بسيار كنيم و آرزوهاي دنيوي را كم نماييم. در فناي دنيا و پستي بهره هاي آن زياد بينديشيم. حالات گذشتگان را بخوانيم و از غفلتشان از مرگ و نرسيدن به آمال واهي خود، عبرت بگيريم. چطور



[ صفحه 67]



براي زندگي دو روزه زحمتها كشيدند؟ كاخها و بوستانها، پاركها و ويلاها ساختند؛ اما گذاشتند و رفتند. [1] .



هان اي دل عبرت بين از ديده نظر كن هان

ايوان مدائن را آيينه ي عبرت دان



پرويز كه بنهادي برخوان تره ي زرين

زرين تره كو برخوان رو كم تر كو ابرخوان [2] .



اگر انسان صد يك اهميتي كه به دنيا مي دهد و غصه ي آن را دارد و تهيه ي اسباب راحت خود را مي نمايد، نسبت به آخرت مي داشت، به مقامات شامخه مي رسيد.