از علايم ايمان، تنفر از اين عالم و شوق به عالم ديگري كه وطن اصلي است مي باشد، همان طوري كه فرموده اند: «حب الوطن من الايمان». [1] شيخ بهايي مي فرمايد:



گنج علم ما ظهر مع ما بطن

گفت از ايمان بود حب الوطن



اين وطن مصر و عراق و شام نيست

اين وطن شهري است كور انام نيست





[ صفحه 55]





زانكه از دنياست اين اوطان تمام

مدح دنيا كي كند خير الانام



حب دنيا هست رأس هر خطا

از خطا كي مي شود ايمان عطا



اي خوش آن كو يابد از توفيق به

كاورد رو سوي آن گمنام شهر



تو در اين اوطان غريبي اي پسر

خو به غربت كرده اي، خاكت به سر [2] .



اگر دوستي آن وطن؛ يعني آخرت در دل بجنبد، عين ايمان است و اگر بالعكس دل در اين جهان نبدد، نشان بي ايماني است همان طور كه خداوند در داستان بلعم باعور مي فرمايد:

«به زمين دل بست و چسبيد (به زندگي مادي، سخت علاقه مند شد) و هواي نفسش را پيروي نمود». [3] .