«عدل» به كار بردن صفات است در محل خودش و تجاوز نكردن از حد آن است؛ نظير آن كه پاداش كار هر كار كننده اي را به مناسبت كار



[ صفحه 41]



و نيتش دادن و همچنين بر زيردستان تكليف به اندازه ي تواناييشان كردن، اينها «عدل» است.

خداوند، بندگانش را آفريد و به اندازه تواناييشان [1] بلكه خيلي كمتر از آنچه مي توانند آنان را تكليف فرموده و ايشان را بر افعالشان قادر فرمود و به واسطه ي پيغمبران حجتش را بر آنان تمام فرمود و راه بهشت را به آنان نمود و از حساب روز قيامت، آنان را باخبر ساخت و از بازخواست مال و جان و خون مظلوم از ظالم اگر چه به اندازه ي يك ارزن باشد، آنان را آگاه كرد و صريحا بيان فرمود كه در برابر كار نيك، ثواب است و در برابر كار بد، عقاب، هر چند در كوچكي، هموزن ذره باشد. [2] .