انسان، قطره ي آب گنديده اي بود كه دست قدرت در آن گوش



[ صفحه 34]



و چشم [1] و سر و دست و پاي و زبان، رگ و پي و استخوان و گوشت و پوست و غيره آفريد.

انسان بايد در وضع فعلي خودش دقت كند، از آفريدن يك موي عاجز است، آن وقتي كه نطفه بود، عاجزتر بود، پس اين همه عجايب را ديگري در او پديد آورده كه خداوند تبارك و تعالي است، آنگاه از كيفيت آفرينش اعضاي خويش، حكمت خداي را بشناسد.