فراموش نمي كنم چندي قبل از شهادتش، صبح اول وقت بود كه به ديدارش رفتم. نخستين جمله اي كه با گشاده رويي به من مژده داد، اين بود كه بالأخره نسخه اي از كتاب «صلاة الخاشعين» را پيدا كردم.

شادي بنده هم فوق العاده بود؛ چون مي دانستم اثري باقي است كه مي تواند - ان شاء الله - مانند ساير آثار آن رادمرد، مورد استفاده ي عموم قرار گيرد.

به اصرار بنده حاضر شدند كه در آن تجديدنظر و اضافاتي نمايند؛ اما مگر با اين همه اشتغالات مختلف، مجالي براي اين كار بود؟

اما شگفت اين جاست كه از عمر پربركتش نيز اين بهره را برد و از لابلاي فرصتهاي مختصري كه پيش مي آمد، اين كتاب را ملاحظه مي فرمود و هم اكنون يادداشتهاي مختصري كه در اين نسخه نوشته است، در برابرم هست و گمان نمي كنم همه ي آن را ملاحظه فرموده باشد و مكرر به من مي فرمود: «اين كتاب را ببر و درستش كن و به چاپش برسان».



[ صفحه 19]