آنچه گذشت شمه اي از اهتمام به ظاهر نماز و احكام آن بود؛ اما باطن و جان نماز - كه راستي اسباب تقرب هر صاحب تقوايي است و معراج مؤمن و بهترين كار است - حضور ذهن و خشوع قلب در نماز است كه منظور اصلي تأليف كتاب حاضر به خاطر پيدا شدن آن است.

اهل بيت عليهم السلام با گفتار و عمل خود، اهميت حضور قلب در نماز را مكررا گوشزد فرموده اند.

از نماز حضرت سجاد عليه السلام - كه به حق زين العابدين عليه السلام يعني زينت بندگي كنندگان است - سخنها گفته اند كه در اين جا تنها به دو روايت اكتفا مي شود:

حضرت علي بن الحسين عليه السلام هنگامي كه وقت نماز مي رسيد، پوست



[ صفحه 14]



بدنش چروكيده مي شد و رنگش مي پريد و چون بيد بر خود مي لرزيد. [1] .

ابان بن تغلب گويد: «به حضرت صادق عليه السلام گفتم: ديدم علي بن الحسين عليه السلام را وقتي به نماز مي ايستاد رنگش كاملا دگرگون مي شد. حضرت فرمود: علي بن الحسين عليه السلام مي شناخت كسي را كه در برابرش ايستاده است». [2] .