نمونه اي از آن را - كه از كتاب «ارشاد القلوب»، ديلمي نقل شده



[ صفحه 9]



است - در اين جا مي آوريم:

«هنگامي كه علي عليه السلام در جنگ صفين سرگرم نبرد بود، در ميان هر دو صف كارزار، مواظب وضع آفتاب بود (تا ببيند كي ظهر مي شود و نماز ظهر را بخواند).

ابن عباس عرض كرد: يا اميرالمؤمنين! اين چكاري است؟ فرمود: منتظر زوال هستم تا نماز بخوانيم.

ابن عباس گفت: آيا حالا وقت نماز است با اين سرگرمي به جنگ؟

حضرت فرمود: ما چرا با ايشان مي جنگيم؟ تنها به خاطر نماز با آنان نبرد مي كنيم». [1] .

چون شعار دين و مظهر اسلام در خارج، نماز است. حقيقت دين نيز - كه بندگي خداست - در نماز است، لذا با كفار حقيقي و منافقين چون معاويه و اتباعش براي برپا داشتن نماز نبرد مي كرد.

از ميان عبادات، نماز در زيادتي احكام نمونه است؛ يعني به قدري اهميت دارد كه چهار هزار حكم به فرموده ي حضرت صادق عليه السلام دارد. [2] .

و شهيد - عليه الرحمه - در تفسيري بر واجبات و مستحبات نماز،



[ صفحه 10]



واجباتش را هزار عدد تقريبا قرار داده و كتابي به نام «الفيه» را در واجباتش تصنيف كرده است و مستحبات نماز را دو هزار شمرده و كتاب نفليه اش را در اين باره نوشته است. [3] .