پس از بعثت حضرت خاتم الانبياء محمد صلي الله عليه و آله نخستين عبادتي كه تشريع گرديد، «نماز» بود و اهميت آن كم و بيش بر مسلمانان پوشيده نيست.

كتابهاي روايتي پر از مطالبي است كه همه از اهميت فوق العاده ي آن خبر مي دهند و آن را بهترين كار (خير موضوع) و اسباب قرب براي هر پرهيزگار و معراج مؤمن دانسته اند.

به راستي بهترين تعريف را از تعبير قرآن مجيد بايد فهميد كه مي فرمايد:

«به درستي كه نماز، انسان را از هر كار قبيح و نابايستي بازمي دارد». [1] .

يعني حقيقت نماز، شخص نمازگزار را اصلاح مي كند و از آلوده شدن به فحشا و منكر، بازمي دارد.

سيد بحرالعلوم در منظومه ي فقه خود، اين آيه را برترين ستايشها از نماز دانسته و مي فرمايد: «ديگر كافي است و بالاتر از اين سخن نتوان گفت». [2] .



[ صفحه 7]