نماز
ايرن دبيريان
از كلام خداست كه مي آيي
به سفال هاي ترك خورده مي رسي
كه به رنگ تيره خاموشي ست
مبهوت گل هاي سرد، روشن مي كني
چراغي را كه در عصيان باد
مدت هاست نمي جنبد
سپيده دم، در اين خلوت نور
بهار را آغاز مي كني
و وصله مي كني شكوفه هاي دعا را
بر دامن عطشناك روح،
و گل ها را در سبد يگانگي مستانه مي چيني
تا ديگر جاي گريستن براي برگ ها نباشد