«و من الليل فتهجد به نافلة لك عسي أن يبعثك ربك مقاما محمودا.»

و پاسي از شب را زنده بدار و به نماز شب بپرداز. باشد كه پروردگارت تو را به مقام والا برانگيزد.

تاريكي و سكوت شب كه همه چيز را در خود فرو برده است، منظره ي باشكوه آسمان، ستارگان، ماه شب افروز، حالتي ملكوتي و توجهي خاص در شخص نمازگزار پديد مي آورد كه دور از تظاهر و ريا در خلوت شب با خداي خود به راز و نياز و پرورش روح و تزكيه نفس مي پردازد و احساس نزديكي بيش تر با خداي خود مي كند.

از سوي ديگر سكوت شب، انسان را به تفكر و انديشه در آفاق و انفس وامي دارد، تفكري كه سرانجام راه يابي به پروردگار و معرفت و يقين است. و از اين رو پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم شب ها آيات زير را تا پايان سوره آل عمران تلاوت مي كرد:

«ان في خلق السموات و الارض و اختلاف الليل و النهار لآيات لاولي الالباب، الذين يذكرون الله قياما و قعودا و علي جنوبهم و يتفكرون في خلق السموات و الارض ربنا ما خلقت هذا باطلا سبحانك فقنا عذاب النار.»

مسلما در آفرينش آسمان ها و زمين و آمد و شد شب و روز، نشانه هايي است از خدا براي خردمندان، كساني كه خداوند را ايستاده و نشسته و هنگامي كه به پهلو خوابيده اند، ياد مي كنند، و در آفرينش آسمان ها و زمين، تفكر و انديشه مي كنند كه پروردگارا، اينها را بيهوده نيافريده اي، پاك و منزهي! ما را از عذاب آتش نگاهدار.



[ صفحه 179]