علامه حسن زاده آملي (دام ظله العالي) در وصف استاد خود آيت الله دكتر مهدي الهي قمشه اي (ره) مي گويد: «الهي سحري بود. الهي شب با ستارگان گفتگو داشت. الهي را مناجات هاي آتش سوز است. الهي گريه ها داشت. الهي عالم رباني بود. الهي اهل ايقان بود. الهي مفسر قرآن بود. الهي سوز و گداز داشت. الهي راز و نياز داشت. الهي مراقب بود. الهي عارف بود. الهي عاشق بود. الهي مهربان بود و حسن زاده را آرام جان. الهي محب خالص پيغمبر و آل پيغمبر بود. الهي صاحب تأليفات بود. الهي نغمه حسيني بسرود. الهي تربيت شده آقا بزرگ حكيم و عارف يزدي بود. الهي الهي بود».

و در جاي ديگر مي فرمايد: «به خلوت شب و بيداري سحر و گفتگوي با ماه و ستارگان بسيار انس داشت و قسمت اعظم غزلياتش در اين موضوع است؛



بيا تا ساعتي در شام تاريك

ز اشك ديده پيماييم ساغر



بيا تا در دل شب با دل خويش

سخن گوييم از آن پر ناز دلبر



در نغمه ي الهي چهل و چهار بيت درباره ي «شب» آورده كه چشم «شب نشينان» بساط قرب دوست بدان روشن مي گردد و مطلعش اين است:



شب آمد شب رفيق دردمندان

شب آمد شب حريف مستمندان



شب آمد شب كه نالد عاشق زار

گهي از دست دل گاهي ز دلدار





[ صفحه 168]



در اين اواخر به قم مشرف شده بودند و به بنده افتخار خدمت دادند. قضا را يكي از دوستان نيز مهمان بنده بود. چون صبح فرا رسيد آن دوست چقدر از سحر الهي سخن گفت». [1] .