يكي از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي (ره) مي گويد: «مرحوم ملكي شب ها كه براي تهجد و نماز شب برمي خاست ابتدا در بسترش مدتي صدا به گريه بلند مي كرد. سپس بيرون مي آمد و نگاه به آسمان مي كرد و آيات شريفه «ان في خلق السموات و الارض...» را مي خواند و سر به ديوار مي گذاشت و مدتي گريه مي كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتي پيش از وضو مي نشست و مي گريست، خلاصه از هنگام بيدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا مي نشست و برمي خاست و گريه سر مي داد و چون به مصلايش مي رسيد، ديگر حالش قابل وصف نبود.» [1] .

هم چنين در شرح احوالات آن بزرگوار آمده است كه: «آن مرحوم به تمام معني اهل عبادت و تهجد بود. سه ماه رجب و شعبان و رمضان را به طور متوالي روزه مي گرفت و در قنوت نمازهايش مكرر اين بيت را مي خواند:



ما را ز جام باده ي گلگون خراب كن

زان پيش تر كه عالم فاني شود خراب» [2]