در شرح حال مرحوم آيت الله حاج شيخ جلال الدين علامه حائري (ره) نگاشته شده «وي به كليه اذكار و ادعيه مأثوره ملتزم بود و نماز شبش ترك نمي شد و خدايش را آن چنان حمد و ثنا مي كرد تا به رحمت عميمش راه يابد و ديدگان خويش را روشن نمايد و ضمير خود را به رضاي خداونديش بيدار نگاه دارد. در جواني براي رياضت به خارج از شهر مي رفت و در بقعه برخي از امامزاده هايي كه در قراء و قصبات دور افتاده شهر بار فروش واقع شده بود چند شبانه روز امامت مي كرد و شب زنده دار بود و به درجات ايمان و معرفت سير مي نمود و به طي منازل و قطع مراحل مي پرداخت و به ظهور استعدادات و تتميم ملكات مبادرت مي كرد.» [1] .

هم چنين درباره آن بزرگوار گفته شده «آري او از شب زنده داراني بود كه در دل شب يارب گويان با خداي خود به راز و نياز مي پرداخت. چنان كه خود گفته است:



خلوت دل مظهر الله شد

وحي مرسل در دل آگاه شد



اين جلال الدين كه وصف جان كند

بندگي صاحب قرآن كند» [2]





[ صفحه 160]