«آيت الله العظمي شيرازي در پيروي از اين سيره، دقيقه اي از وقت خود را نمي گذراند مگر آن كه در فكر و ذكر خدا و عبادت پروردگار خويشتن بود. در نيمه هاي شب عابد و ناسكي متهجد و پارسايي لبريز از عشق به الله و در راز و نياز با معبودش همچون كبوتري بود كه به سوي معشوق بال و پر مي گشود و تنها قلبش براي حمد و سپاس و بندگي بي چون و چراي او مي تپيد. آن فقيه عاليقدر، علاوه بر پايبندي به انجام عبادات واجبه كه وظيفه اوليه هر فرد مسلمان است، در انجام عبادات مستحبه و تهجد و دعا و زيارت، مداومت فوق العاده اي داشت. ايشان در طول عمر شريف و پربركتش آن چنان كه خود فرموده و نزديكان ايشان نيز نقل نموده اند، حتي براي يك بار نماز شب را ترك ننمود و همانند مرحوم والدش كه دعاي ابوحمزه ثمالي را به همراه ديگر ادعيه در قنوت نماز وتر مي خواند، به مقدار اقتضاي وقت، حداكثر دعاها را در نماز شب مي خواند، و نه تنها نماز شب كه ساعاتي از شب را به راز و نياز با معبود خود مي گذرانيد و به تهجد اشتغال داشت.» [1] .

هم چنين درباره آن بزرگوار آمده است: «آن فقيه بزرگوار در مورد ادعيه و اذكار و تسبيحات نيز مداومت اكيدي داشت و در هيچ شرايطي ادعيه و زيارات هفته و ديگر ادعيه وارده را به مناسبت هاي مختلف ترك نمي كرد و در ماه مبارك رمضان نيز ادعيه خاص هر روز و شب به ويژه دعاي افتتاح و دعاي ابوحمزه ثمالي را همراه ديگر ادعيه سحر مي خواند. نيز بر ادعيه مفصل روزهاي ماه مبارك رمضان، مداومت مي نمود، به خصوص در ليالي قدر پس از شركت در مراسم عمومي احياء كه در بيت معظم له برگزار



[ صفحه 159]



مي شد، به خلوت رفته و تا سحر به شب زنده داري و احياء مي پرداخت و با خداي خويش به راز و نياز و طلب مغفرت سرگرم بود و ناله هايش تا فاصله ي زيادي شنيده مي شد.» [2] .