در شرح حال شيخ عباس قمي صاحب كتاب شريف «مفاتيح الجنان» آورده اند: «وي در تمام دوره سال، در چهار فصل، حداقل يك ساعت قبل از طلوع فجر بيدار و مشغول نماز و تهجد بود. به عبادت آخر شب و قبل از سپيده دم اهميت زياد مي داد و معتقد بود بهترين اعمال مستحبي عبادت و تهجد است. فرزند بزرگش مي گويد: تا آنجا كه من به خاطر دارم، بيداري آخر شب از او فوت نشد، حتي در سفرها اين شيوه، عملي مي شد». [1] .