مرحوم ميرزامحمد تنكابني صاحب كتاب شريف قصص العلماء در احوالات پدر بزرگوارش مي فرمايد: «مرحوم والد مواظب صلوة در اول وقت و به اداي نوافل روابت مواظب و هر روز يك جزء قرآن تلاوت مي نمود و سوره «اذا وقعت الواقعه» را در قنوت نماز وتيره مي خواند و نماز شب از او ترك نمي شد». هم چنين مي فرمايد: «در يك شب وقت سحر از خواب بيدار شدم ديدم مرحوم والد نشسته است و به شدت مي گريد و يكي از زوجات هم نشسته است. بعد از مدتي كه او را تسكين حاصل شد از سبب گريه سؤال كردم. فرمود: در قنوت وتر مناجات خمسه عشر مي خواندم و مي گريستم. ناگاه ديدم كه از سقف خانه آوازي بر آمد كه «ايها العالم العامل»! مرحوم والد، زياده از اين حكايت ننمود. از آن پس گفت كه چون من آواز را شنيدم چنان گريه بر من مستولي شد كه



[ صفحه 144]



نتوانستم نماز را تمام كنم. بي اختيار نشستم و گريه كردم؛ و تا من زنده هستم اين مطلب را ابراز نكنيد كه من از شما راضي نيستم. مجملا آن مرحوم مناجات خمسه عشر را هميشه در قنوت نماز وتر مي خواند و در نماز چنان خضوع و خشوع داشته كه در ابناء روزگار اين قسم نماز به نظر اين تبه روزگار نرسيده...». [1] .