در احوالات شهيد ثالث حاج ملا محمد تقي بن محمد بزغاني قزويني آورده اند: «عبادت آن جناب (قدس سره) چنان بود كه از نصف شب علي الدوام تا طلوع صبح صادق به مسجد خود مي رفت و به مناجات و ادعيه و تضرع و زاري و بي قراري و گريه و ناله



[ صفحه 143]



اشتغال داشت و مناجات خمسه عشر را از بر مي خواند. بر اين سجيه و شيوه سنيه استمرار داشت تا همان شب كه شربت شهادت نوشيد. مكرر در ميان زمستان ديدند كه جناب در پشت بام مسجد خود در عين شدت آمدن برف در نيمه شب پوستيني بر دوش و عمامه بر سر مشغول به تضرع و زاري بوده، ايستاده و دست ها را به آسمان برداشته تا اين كه برف قامت مباركش را سراسر (از پاي تا سر) سفيد پوشانيده. مرحوم حاجي ملا محمد صالح برغاني نيز مي فرمود كه برادر كوچك او حاجي ملاعلي در ايام تحصيل هميشه به شب ها مي گريست و به گردن خود زنجير مي انداخت. ميخي بود كه بر زمين مي كوبيد و تا صبح مشغول عبادت بود.» [1] .