درباره امام حسن مجتبي عليه السلام آورده اند كه در نماز او را حالي فوق العاده در مرز از خودبيگانگي بود و در شرح حال او در نماز نوشته اند: آنگاه كه به نماز مي ايستاد از خود بيگانه و در جمال و جبروت الهي محو و فاني مي شد. در نماز شب او مي لرزيد و تمام اندامش رعشه داشت. به هنگامي كه «اياك نعبد» مي گفت چنان بود كه گويي از همه ماسوي بريده است و فقط و فقط در جهان يك منشأ و مبدأ هستي و يك وجود قابل ذكر شناخته است و يا به عبارتي ديگر چنان بود كه گويي همه خواري و ذلت و ناداري و فقر خود را عرضه مي كرد و خود را با تمام وجود محتاج عنايت او مي دانست. احتياج و نيازمندي از كل وجود او مي باريد و راه نجات را جز با گشايش دريچه رحمتي از سوي او به خود بسته مي ديد. هر شب سوره ي كهف را تلاوت مي فرمود و چون به نماز سحرگاهي مي پرداخت، با هيچكس سخن نمي گفت و ياد خدا مي كرد تا آفتاب برآيد.