پيامبر عظيم الشأن اسلام همواره به امت خويش دعا مي فرمود بدين مضمون كه «اللهم بارك لامتي في بكورها»؛ يعني خداوندا! براي امت من در سحرگاهان شان بركت قرار ده؛ و پيوسته بر سحرخيزان درود و صلوات مي فرستاد. [1] هرگز نماز شب را ترك نكرد، اگر بيمار بود، نشسته به جاي مي آورد. [2] گويند چندان نافله مي خواند كه پاهاي مباركش ورم مي كرد و هرگاه به وي مي گفتند: چرا اين همه رنج و تعب را بر خود روا مي داري، در حالي كه خداوند همه ي لغزش هاي گذشته و آينده ي تو را بخشيده است؟ مي فرمود: آيا در مقابل اين همه نعمت، بنده ي شكرگزار نباشم؟!

گويند پس از بعثت نيز پاره اي از شب، گاهي نصف، گاهي ثلث و گاهي دو ثلث شب را به عبادت مي پرداخت. با اين كه تمام روزش خصوصا در اوقات توقف در مدينه در تلاش بود، از وقت عبادتش نمي كاست. وي آرامش كامل خويش را در عبادت و راز و نياز با حق مي يافت. عبادتش به طمع بهشت يا خوف دوزخ نبود. در تنهايي ساعت ها مشغول عبادت بود و گاهي ساعت ها در تهجد خويش با معشوق حقيقي اش مشغول راز و نياز بود.

خداوند در چندين جاي قرآن خطاب به ايشان نموده، عبادت شبانگاهي و راز و نياز نيم شبي را بر ايشان فرض و لازم دانسته است و حتي بدين مناسبت مقام عظماي محمود را به آن حضرت اعطا مي نمايد؛ مقامي كه بنا بر نظر مفسرين شيعه و سني همان شفاعت كبرا است كه در روز قيامت به آن حضرت اجازه داده مي شود به شفاعت امت



[ صفحه 124]



خود بپردازد و به قول خود آن بزرگوار آن قدر شفاعت مي كند تا هر كه گوينده «لا اله الا الله» باشد و در دل او ايمان باشد، حق تعالي او را از دوزخ بيرون آورد.