83 - از امام باقر عليه السلام مروي است كه فرمود: «ان الله تبارك و تعالي لينادي كل ليلة جمعه من فوق عرشه من اول الليل الي آخره ألا عبد مؤمن يدعوني لدينه أو دنياه قبل طلوع الفجر فأجيبه؟ ألا عبد مؤمن يتوب الي من ذنوبه قبل طلوع الفجر فأتوب عليه؟ ألا عبد مؤمن قد قترت عليه رزقه فازيده و أوسع عليه؟ ألا عبد سقيم يسألني أن أشفيه قبل طلوع الفجر فاعافيه؟ ألا عبد مؤمن محبوس مغموم يسألني أن اطلقه من سجنه فاخلي سربه؟ ألا عبد مؤمن مظلوم يسألني أن آخذ له بظلامته قبل طلوع الفجر فأنتصر له و آخذ له بظلامته؟»

يعني به درستي كه خداوند تبارك و تعالي در هر شب جمعه از اول شب تا آخر شب ندا مي كند كه آيا بنده ي مؤمني هست كه قبل از طلوع فجر مرا به جهت دين يا دنيايش بخواند تا او را اجابت نمايم؟ آيا بنده ي مؤمني هست كه قبل از طلوع فجر از گناهانش به درگاه من توبه نمايد تا توبه ي او را قبول نمايم؟ آيا بنده ي مؤمني هست كه رزقش كاسته شده پس بر او بيفزايم و بر وي وسعت دهم؟ آيا بنده ي بيماري هست كه از من درخواست شفا كند قبل از طلوع فجر تا عافيت نصيبش نمايم؟ آيا بنده ي مؤمني در بند و غمگين هست كه از من بخواهد از بند نجاتش دهم، تا تنش را از هم و غم فارغ سازم؟ آيا بنده ي مؤمن مظلومي هست كه قبل از طلوع فجر از من بخواهد كه دادش را بستانم، پس ياريش كنم و دادش را بستانم؟ سپس امام فرمود: «فلا يزال ينادي بهذا حتي يطلع الفجر»؛ يعني اين ندا داده مي شود تا وقتي كه فجر طالع گردد. [1] .



[ صفحه 107]