محبت كيميايي است كه مس وجود را به زر سرخ مبدل مي كند و يگانه دارويي است كه شفابخش تمام آلام دروني بشر محسوب مي شود. همان گونه كه در قرآن كريم نيز بدان اشاره شده «ألا بذكر الله تطمئن القلوب [1] »، اين امر حكايت از آن دارد كه با ياد و ذكر حضرت حق مي توان به آن كان عظمت و آن سرچشمه زلال عزت و قدرت دست يافت.



پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب

تا درين پرده جز انديشه او نگذارم [2]



محبت اساس تمام حركات و سكنات زندگي بشر است و اگر با ديده ي تأمل بدان نگريسته شود روشن مي شود كه هيچ امري بدون وجود آن ميسر نيست و هيچ فعلي بدون دخالت آن به جايي نمي رسد. به همين دليل به جرأت مي توان گفت تنها ابراز نيل به سعادت دنيا و عقبي نيز همين واژه ي شيرين مي باشد.

آن كه به كمال عشق رسيد و وارد اقيانوس بيكران محبت گشت هرگز به غير از يار



[ صفحه 14]



يادي ندارد و هيچ گاه جز به او به فكري نمي پردازد. تمام لحظات و آنات زندگيش در ياد و خاطره ي يار سپري مي گردد و طرف العيني از وي غفلت نمي كند كه اگر چنين شود جهنمي سوزان و نقمتي عظيم را در پيش رو مي بيند.



خدا را رحمي اي منعم كه درويش سر كويت

دري ديگر نمي داند رهي ديگر نمي گيرد