از ديدگاه قرآن
در بخشهاي گذشته به طور پراكنده به معاني برخي از آيات نوراني كه درباره نماز وارد شده است اشاره گرديد در اين بخش تنها به دو قسمت از آيات شريفه مي پردازيم آياتي كه دسته اي از آنها حامل نويد و بشارت الهي به نمازگزاران (وعد) و دسته ديگري متضمن تهديد و ارعاب (وعيد) نسبت به مقصرين و بي نمازان مي باشد.
قرآن كريم ايمني از خوف و غضب الهي و نجات و خلاصي از عذاب اخروي را پس از مرحله ايمان و انجام اعمال خير، به اداء نماز و پرداخت زكات منوط مي داند و آن را تنها وسيله آرامش روان و اطمينان قلبي در آن سراي جاوداني معرفي مي نمايد:
«آنانكه به خداوند متعال ايمان آورده اند و در پرتو ايمان كارهاي خير و شايسته انجام داده و نماز را بپا داشته اند، و زكات را پرداخت
[ صفحه 40]
نموده اند، اجر و مزدشان در پيشگاه الهي محفوظ است ايشان را نه ترس و واهمه اي است. و نه اندوهگين و غمناك مي شوند» [1] .
در برابر اين وعده ي صريح و نويد و بشارت آسماني كه به نمازگزاران مي دهد در آيات متعدد ديگري مجازاتها و عقوبتهاي سنگيني را براي بي نمازان وعيد مي دهد كه در اينجا به ترجمه آياتي از سوره «مدثر» اكتفا مي شود.
«آنگاه كه از دوزخيان سئوال مي شود چه عملي شما را به دوزخ كشانيد و اهل جهنم شديد، پاسخ آنان اين است كه ما در جرگه ي نمازگزاران نبوديم...» [2] .
پاورقي
[1] ان الذين آمنوا و عملوا الصالحات و أقاموا الصلوة و آتوا الزكاة لهم اجرهم عند ربهم لا خوف عليهم و لا هم يحزنون (بقره، آيه 277).
[2] سوره مدثر، آيات 40 تا 43.