براي تاكيد گفتار پيشين بهتر است نمونه هائي از كردار و عمل پيشوايان معصوم ديني (ع) به عنوان نمونه در اين جا آورده شود تا معناي بازدارندگي نماز به صورت عملي و نمايشي روشن گردد.

علي (ع) همراز سفر و حضر پيامبر خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) مي گويد:

«گاهي اتفاق مي افتاد هنگامي كه رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) با ما مشغول صحبت بود وقت نماز فرا مي رسيد از شدت توجه به عظمت پروردگار، آن چنان منقلب مي شد كه گوئي ما را نمي شناخت» [1] .

پيشواي حقيقي پرهيزكاران حضرت علي (ع) هنگامي كه مي خواست وضو بگيرد رنگ چهره اش تغيير پيدا مي كرد و دگرگون مي شد و هنگامي كه وقت نماز فرا مي رسيد مضطرب مي گشت وقتي از علت اين دگرگوني سئوال مي شد مي فرمود: «وقت پرداخت امانتي فرا رسيده است كه خداوند آن را بر آسمانها و زمين و كوهها و دشتها عرضه كرد و همگي از تحمل آن سر باز زده و خودداري كردند. و اكنون موقع پرداخت چنين امانتي فرا رسيده است» [2] .

بانوي نمونه جهان اسلام حضرت فاطمه اطهر (س) «هنگام نماز از هيبت و جلال الهي قلبش به طپش و ضربان شديد مي افتاد و سخت مضطرب و پريشان مي گشت.» [3] .



[ صفحه 36]



امام صادق (ع) مي فرمايد: «هر كس دو ركعت نماز بگذارد و بداند كه در آن دو ركعت با خداوند عالم چه گفتگوئي انجام داده و چه حرفي مي زند پس از فراغ از نماز گناهي بين او و خداوند باقي نخواهد ماند» [4] .

طبيعي است چنين شخصي از هر عمل ناروا، شرمنده و پشيمان خواهد شد.