مرحوم شهيد ثاني فقيه عاليقدر و پرخير و بركت قرن دهم هجري در اين باره مي فرمايد:

«سعادت و خوشبختي و دريافت فيوضات رباني هنگامي به نمازگزار دست خواهد داد كه با تمام وجود و با تمام اخلاص و توجه به الفاظ و معاني به نشست و برخواستهاي نماز عنايت



[ صفحه 31]



داشته باشد و در اسرار و رموز آن تفكر و تأمل نمايد و در حال نماز از همه، جز پروردگار عالم، قطع علاقه و ارتباط كند و با كمال صدق و اخلاص، تنها و تنها به سوي او رو آورد و با گفتن «اشهد أن لا اله الا الله» (جز خدا، معبود ديگري نيست) با حضرت يكتا تجديد عهد نمود و پيمان بندد و فكر و ذكرش واقعا خدا باشد و بس... اينگونه نماز است كه انسان را از زشتيها و پليديها باز داشته و باعث تقرب و سعادت واقعي انسان مي گردد» [1] .