نمازخوان وظيفه دارد لباس و بدن خود را از آلودگيها و نجاسات پاك و پاكيزه نگهدارد و شبانه روز، چندين بار اندامهاي اصلي و پيش گام خود را كه اغلب تماس مستقيم با خارج دارند و معمولا آلوده و كثيف مي گردند با آب تميز شستشو و تنظيف نمايد به حدي كه اگر كوچكترين مانع نفوذ آب از قبيل چرك، يا عايق خارجي و مانع عارضي در بدن باشد وضو و غسل او باطل و در نتيجه نماز و عبادت او نادرست خواهد بود.

پس نمازگزار طبعا به نظافت بدن و ناخن و مو و زدودن ديگر عوارض خارجي آن، هر روز و هر ساعت، توجه كامل دارد و نمي گذارد بدنش آلوده و كثيف باقي بماند با توجه به اينكه با داشتن آلودگيهاي فراگير نيز مانند جنابت و حيض و نفاس و استحاضه و... هرگز نمي تواند نماز انجام دهد. مگر آنكه عذر شرعي داشته باشد.



[ صفحه 28]



بدين ترتيب اينگونه تمرينها و كارهاي مقدماتي در روحيه شخص نمازگزار يك نوع اعتياد به نظافت و پاكيزگي و علاقه به پاكي و نظيفي را به وجود مي آورد و او را هميشه الزاما نظيف و تميز و پاك نگه مي دارد...