هر سال يك بار اجتماعي بزرگ براي به جا آوردن آيين حج و رسيدگي به اوضاع تمام كشورهاي اسلامي در مكه تشكيل مي شود و مسلمانان كه از همه بلاد اسلامي گرد هم آمده اند و به لحاظ استطاعت مالي زيارت خانه خدا (كعبه) بر آن ها واجب شده است از اين آيين حنيف دست دوستي و برادري با هم مي دهند.

حج در حقيقت يك مجلس عالي است و در اين اجتماعات مقصدهاي عالي وجود دارد كه مردم از مشكلات ممالك مسلمان مطلع بشوند. حج سفري است خدايي و به سوي خدا يعني علاوه بر سفر مكاني به مكان ديگر سفري است به سوي خدا يعني كمال لايتناهي و آزاد از قيود مادي؛ پس از طي مسافتي هنگام رسيدن به ميقات لباس هاي زيباي دوخته را از خود دور مي كنند و با غسل و شست و شو، تن از آلودگي ها مي شويند و با گفتن لبيك اللهم لبيك اجابت دعوت خدا مي كنند يعني كه به فرمانم، به فرمانم، همانا ستايش مخصوص توست؛ نه با «بلعم باعور»؛ هرگز در اين ها شريكي براي تو نيست و باز مگر نه اين است كه نمازگزاران هم در طليعه نماز همين شعار توحيدي و ضد تثليثي را با توضيحات بيش تر زمزمه مي كنند. [1] .

حاجيان با پوشيدن لباس احرام صحنه روز قيامت و كفن پوشيدن خود را ياد مي كنند كه آن روز بازگشت كامل از جهان پست مادّي به سوي خداست. از طرفي حج يك اجتماع بزرگ از مسلمانان با نژادهاي مختلف جهان است كه برادران اسلامي ناشناخته را با انس و الفت گرد هم جمع مي آورد و متحد مي گرداند. هنر اسلام اين است كه حركت صعودي به طرف خدا و حركت افقي به طرف خلق را جمع مي كند. و اين جمع مسلمان را به دور كلمه الله - خداي منزه از همه عيوب - جمع كرده و از حال هم ديگر پرسش و از وضع سياسي و اجتماعي و اقتصادي و ديگر جهات مطلع مي شوند و در صدد چاره برمي آيند و توطئه هاي استعمارگران را نقش بر آب مي كنند.

.