1. اَلَّذينَ امَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِاللهِ اَلا بِذِكْرِاللهِ تَطْمَئِنّ الْقُلُوبُ [1] آنان كه به سوي خداوند بازگشته اند، كساني هستند كه ايمان آورده اند و دل هايشان به ذكر خداوند بزرگ مطمئن و آرام است آگاه باشيد با ياد خدا دل ها آرامش مي يابد.

2. اِنَّمَاالْمُؤمِنُونَ اَلَّذينَ اِذا ذُكِرَاللهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ اِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ ايماناً وَ عَلي رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلوُنَ، اَلَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ [2] .

مؤمنان تنها كساني هستند كه، هر وقت نام خداوند بزرگ برده شود دل هاي آن ها به خاطر احساس مسئوليت در پيشگاهش ترسان مي گردد و هنگامي كه آيات خداي بزرگ بر آن ها خوانده مي شود (بر ايمانشان افزوده مي شود). تنها بر پروردگار خويش توكل مي كنند؛ آن ها كساني هستند كه نماز را (كه مظهر رابطه با خداست) برپا مي دارند و از آن چه به آن ها روزي داديم در راه بندگي خداوند انفاق مي كنند.

3. رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرموده است: «الصلاة... راحة للبدن...» [3] ؛ نماز باعث آرامش جسم مي باشد به راستي انسان موجودي است كه خواسته هايش نامحدود است، و هيچ يك از امور اين عالم او را اشباع نمي كنند و به هر يك از اين ها كه مي رسد بالاتر و بهترش را طلب مي كند تا اين كه خود و عالم را به فساد بكشد و از بين ببرد.