انسان از نظر اسلام موجودي است كه هم مي تواند خود را بسازد و به عالي ترين كمالات معنوي دست يابد، و هم مي تواند سازنده محيط زندگي خود و جامعه باشد؛ از آن جايي كه انسان فطرتاً اجتماعي خلق شده است، از انزوا و فطرت دوري مي كند. لذا هميشه در صدد است تا به قوه تفكر و الهام گرفتن از يك منبع تمام عيار، جامعه خويش را اصلاح كند، ميزان موفقيتش در سازندگي محيط با ميزان موفقيتش در سازندگي خويش بستگي دارد و به عكس. انسان با توفيق در بهسازي محيط زندگي، راه را براي بهسازي خويش هموارتر مي كند، كه به مسأله خودسازي توجه كند و اهميت دهد، و با اخلاق اسلامي خو بگيرد و خود را خداگونه جلوه دهد... در دين مبين اسلام، انسان بايد خود را از هر خصلت ناروا كه مانع كمال و كرامت نفس است، پيراسته سازد، تا آماده پذيرش خلق و خوي پسنديده و پاك انساني شود و تعادل و رشد لازم براي انسان تر شدن و به خدا نزديك گشتن را به دست آورد...

ابراز عواطف به هم نوعان در سلامت و سعادت جامعه، نقش بسيار مؤثري دارد، به زندگي طراوت و شادابي خاصي مي بخشد و زندگي از يك نواختي خارج مي شود صله رحم يكي از اين مصاديق است؛ از حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده كه فرمودند: «با خويشان خود پيوند داشته باشيد هر چند به يك سلام كردن باشد.» [1] .

خداوند بزرگ مي فرمايد: خداي را پرهيزگار باشيد، آن خدايي را كه درباره او و درباره خويشانتان مسئوليت داريد؛ خدا مراقب اعمال شماست.» [2] و بالاخره اين كه تمامي فضايل نفساني مقدمه اي است براي خودسازي و در نهايت ساختن جامعه اي سالم و آرام.

و بي شك كارايي نيروهاي جامعه وقتي كه با هم متحد گردند بيش تر خواهد شد و انجام كارهاي بزرگ محقق خواهد شد و بنابراين انسان هاي مآل انديش و تلاشگر، بايد علاوه بر كوشش هاي شخصي، در راه اقدامات اجتماعي هم قدم هاي ثابت بردارند و احساس مسئوليت كنند. و اين كوشش ها بايد به صورت گروهي انجام پذيرد. تا بدين ترتيب گام هاي مثبتي در فرآيند اصلاحات اجتماعي، سياسي و فرهنگي برداشته شود.