امام علي عليه السلام خطاب به كوفيان فرموده اند: پس در حالات گذشتگان و مؤمنان پيش از خودتان نيك بنگريد، چگونه بودند زماني كه گروه ها، گرد هم آمده (خُلق و خوها موافق و مجتمع)، خواهش ها سازگار، دل ها راست، (آرا همگون)، دست ها پشت سر هم، شمشيرها يار يكديگر، نيايش ها و بينش ها، فرو رونده و ژرف نگر، و اراده ها، يكي و تصميم ها هماهنگ بود؟

آيا (به سبب اين بينش و اتحاد)، خداوندانِ قدرت سرزمين ها و مالك گردن هاي مردم دنيا نبوده اند؟ حال، به آن چه در پايان كارهايشان به سوي آن گرويدند، خوب بنگريد، هنگامي كه جدايي پيش آمد، پيوستگي و سازگاري، پراكنده گرديد، و سخن زبان ها و اعتقاد دل ها دوگانه گشت، چون ستيزيدند، گروه گروه شدند، و چون جنگيدند، پراكنده شدند، در نتيجه، خدا جامه شرافتي را كه به آنان اعطا كرده بود از تنشان بر كند و خوشي و فراواني نعمت خود را از آنان ربود، و داستان ها و سرگذشت هايشان براي پند پذيرانتان در ميان شما بر جا ماند. [1] .