خداي تعالي، در آخرين آيه از چهل و هشتمين سوره قرآن فرمود: مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللّه وَالّذينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلي الكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ تَريهُمْ رُكّعاً سُجّداً يَبْتَغوُنَ فَضْلاً مِنَ اللّهِ وَ رِضْواناً... [1] .

اين آيه، برخي از صفات مؤمنان عهد رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را براي ما ذكر مي كند. آنان نسبت به كافران سخت و خشن و در ميان خود نرم و مهربان بودند. با يكديگر ركوع و سجود مي كردند، از فضل و احسان خدا سود مي جستند و خوشنودي او را طلب مي كردند.

صفحات مذكور در آيه فوق، يك مجموعه است و به هم مربوط است. مردمي كه از فضل و بخشش خدا سود نمي جويند و خوشنودي او را نمي طلبند بلكه از زيركي خود بهره مي جويند و در معاملات و روابط اقتصادي و مالي خود، جانب انصاف و خوشنودي حق را نگه نمي دارند، رحمت و رأفت بين خود و اتحاد اجتماعي خود را از بين مي برند و در مقابل دشمنان، ناتوان مي گردند. نقش نماز حقيقي در ايجاد ارتباط با خدا و رعايت انصاف و كسب حلال و در نتيجه ايجاد يك نظام اقتصادي سالم بر كسي پنهان نيست.