دين اسلام مي گويد: آبي كه با آن غسل مي كني و يا وضو مي گيري، محلي كه آب غسل و وضويت در آن مي ريزد، لباسي كه با آن نماز مي خواني، فرشي كه زير پاي توست، مكاني كه در آن نماز مي گزاري و تمامي آن چه كه با نمازت ارتباط دارد، بايد مباح باشد و حرام نباشد. حتي اگر يك نخ غصبي هم در لباست باشد، نمازت پذيرفته نيست. اين دستور، اجراي يك برنامه تربيتي مربوط به حقوق اجتماعي ديگران در پيكر نماز است زيرا اگر اين شرط را براي آن مقرر نمي كردند، هيچ ضربه اي بر نماز از آن جهت كه عبادت است، وارد نمي آمد.