نماز، اين سنت شايستگان، درس «وفاي به عهد» را در بطن آسماني خويش دارد.

«دين» پيمان نامه اي است كه «انسان» با «خدا»ي خويش «امضا» مي كند، كه به «واجبات» بپردازد و از «محرّمات» بپرهيزد، و «نماز بزرگ ترينِ واجبات» است:

الصلاة عمودالدّين.

«اداي نماز» در «ابتداي وقت خويش»، تمرين مداوم «وفاي به عهد» «پايمردي بر سر پيمان ها»است، كه در آيين ما، بسيار به آن توجه شده است:

از پيامبراكرم صلي الله عليه وآله وسلم پرسيدند: «از كارها كدام افضل تر است؟» گفت «نماز به وقت خويش به پاي داشتن.» [1] .

حضرت امير عليه السلام در نامه اي به محمد بن ابي بكر، آن گاه كه او را، والي مصر قرار داد، در سخناني، از سويي او را دعوت به «دين داري» مي كند، و از سويي ديگر به «تربيت سياسي» دست مي زند، تا درس «وفاي به پيمان ها» را به خوبي به او بياموزد:

صل الصلاة الموقّت لها، و لا تعجّل وقتها لفراغ، و لا تؤخرها عن وقتها لاشتغال.

هر نمازي را در وقت خاصش كه مقرر شده است، به جاي آر، نه در موقع داشتن وقت آزاد زودتر از وقتش بگزار، و نه به دليل درگيري هاي ديگر از وقت مقرر به تأخير انداز. [2] .