نماز، معجون بكري از زيباترين «نيكي»هاست:

الصلوة خير موضوع

رسيدن به «قله» پاكي ها، از گذرگاه «نماز» عبور مي كند.

اكنون، رابطه «نماز» و «بهداشت روان» را، در دو عنوان بررسي مي كنيم:

الف: نماز، بهداشت روان و برخورد با شكست ها

چنان كه پيش از اين گفتيم، آن چه «انسان» را در برابر «شكست در موضع گيري ها»، «پايداري» مي آموزد، ارتباط او با «ملكوت» است و نماز، بهترين نردبان اتصال به «عالم بالا» است:

الصّلاة معراج المؤمن

آن گاه كه به وسيله نماز، «روح» به «بينهايت مطلق» پيوند خورد، هيچ شكستي را ياراي آن نيست، كه موجبات «زردي رنگ» شود.

در آيات قرآني، تجلي اين موضوع را مي بينيم:

أِنّ الاْنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً. اِذا مَسَّهُ الشَّرُ جَزُوعاً... الاَّ المُصَلّيِنَ. اَلَّذينَ هُمْ عَلي صَلوتِهِم دائِمُونَ(معارج/ 23-19)

به تحقيق، انسان مخلوقي حريص است، چون شر و زياني به او رسد، سخت جزع و بي قراري مي كند... جز آنان كه با نماز پيوند دارند، آنان كه در نمازشان دوام دارند.

در سيره معصومين ما نيز آمده است كه هنگام برخورد با شكست ها و رويارويي با سختي ها، به «نماز» پناه مي بردند:

از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود: هنگامي كه با غمي از غم هاي دنيا روبه رو مي شويد، وضو گرفته، به سجده برويد، نماز بخوانيد و دعا كنيد، زيرا خداوند دستور داده است:

وَاسْتَعينُوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلوةِ [1] .

در كتاب «كافي» از امام صادق عليه السلام مي خوانيم:

كان علي عليه السلام إذا اهاله أمر فزع قام الي الصلوة ثمّ تلا هذه الاية و استعينوا بالصبر و الصلاة.

هنگامي كه مشكل مهمي براي علي عليه السلام پيش مي آمد، به نماز برمي خاست، سپس اين آيه را تلاوت مي فرمود «از صبر و نماز، استعانت بجوييد.» [2] .

ب: نماز، بهداشت روان و شادي

در سخنان پيشين آورديم، «شادي» در «پديد آمدن» و «قوام» پاكيزگي رواني، نقشي مهم دارد و از عوامل و اسباب «برانگيزاننده شادي» نام برديم.

نماز، اين آيين پاكان نيز، با توصيه نمازگزار به بهره جويي از عوامل «فرح انگيز» و «شادي آور»، در راه استقرار «بهداشت روان» نيز، گام بر مي دارد: