خداوند، آن گاه كه در سوره بقره، آيه ي 3، از يُؤمِنُونَ بِالْغَيبْ سخن مي راند، بدون هيچ مكث و فاصله اي، از يُقيمونَ الصَّلَوة نام مي برد:

الّذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلاة

آري: نماز «تذكري» است كه انسان را از «فراموشي نفرت بار» مي رهاند، و هميشه «ريسمان پيوند» بين «انسان» و «غيب» است.

امام رضا عليه السلام در پاسخ نامه اي كه در آن، از «فلسفه نماز» سؤال شده بود چنين فرمود:

«... و نيز هدف اين است كه انسان همواره هشيار و متذكر باشد، گرد و غبار فراموش كاري بر دل او ننشيند.» [1] .

و در سوره ي طه، آيه 14، آمده است:

أَقِمِ الصَّلوةَ لِذِكْرِي

نماز را به پاي دار، تا به ياد من باشي.

و امام رضا عليه السلام در سخني ديگر، درباره ي «فلسفه وجوب نماز» مي فرمايد:

لئلاينسي العبد سيده و مدبرّه و خالقه.

نماز واجب گرديد كه بنده، آقا و مدّبر و خالقش را فراموش نكند. [2] .