يكي از مهم ترين آثار نماز، هم دلي و اتحاد و يگانگي بين نمازگزاران و مؤمنان است. خداوند متعال در آيه 29 سوره فتح در توصيف پيامبر و مؤمنان راستين چنين مي فرمايد: مُحَمدٌ رسولُ اللهِ وَ الّذين معهُ أَشِدّاءُ عَلَي الكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُمْ تَريهُم رُكَّعاً سُجّداً يَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللّهِ وَ رِضْواناً سيماهُم في وُجُوهِهِم مِنْ اَثَرِ السُّجوُد.

محمد صلي الله عليه و آله وسلم فرستاده و رسول خدا و كساني از مؤمنان كه همراه او هستند، بر كافران سخت گير، و در ميان خود مهربان و نرم رفتارند. آنان را مي بيني كه با هم ركوع و سجود مي كنند و در پرستش خدا هماهنگ هستند و روزي از معبود يگانه مي جويند و خواستار خوشنودي او هستند و نشانه هاي ايمان از اثر سجده در چهره هايشان پديدار است.

با توجه به اين آيه كريمه درمي يابيم كه اين شدت و سخت گيري در برابر دشمن و لطف و رحمت و مهرباني در برابر مؤمنين صفت پسنديده اي است كه از ركوع و سجود اين مؤمنين راستين و در رأس آن ها پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم حاصل شده است.

امام حسين عليه السلام در قيام كربلا اين دو صفت نيكو را در بهترين وجه آن به نمايش مي گذارد. رفتار لطيف و توأم با لطف و رحمت امام با اهل بيت و يارانش در هر مرحله به خصوص در شب عاشورا، برخورد بزرگوارانه سراسر رحمت با حر در صبح روز عاشورا به هنگام پذيرفتن اعتذار و توبه او و هم چنين بعد از شهادت وي، و نيز عكس العمل امام پس از شهادت هر يك از اصحاب و اهل بيت عليهم السلام مؤيد اين سخن خداوند است كه: رُحَماءُ بَيْنَهُمْ.

امام فرزند پيامبر رحمت است. او از هر فرصتي براي هدايت اين قوم ضلالت پيشه استفاده كرده و آن ها را موعظه مي كند تا از پرتگاه سقوط و بدبختي نجات پيدا كنند. اما وقتي كه بر گمراهي و گناه و ظلم و فساد خويش اصرار مي ورزند به قدري با شهامت و شجاعت در مقابل آنان مي ايستد كه دشمن نيروي نبرد تن به تن با امام را از دست مي دهد؛ لذا فرمان حمله عمومي با تمام ساز و برگ جنگي و محاصره همه جانبه اين امام غريب و بي ياور را مي دهد ولي امام تا آخرين لحظه حيات خويش با شجاعت و مردانگي از آيين جدش دفاع مي كند.