اِنَّ الصَّلوةَ تَنْهي عَنِ الفَحْشاءِ وَالْمُنْكَر

جامعه اي كه به معناي حقيقي نماز مي خواند به ديگران نيز توصيه مي كند كه از فحشا و منكرات به دور باشند چه فساد فردي [ارتكاب گناه و فحشاء] و چه فساد اجتماعي. در حكومت 50 ساله اموي آن چه كه به چشم مي خورد شيوع فساد و منكرات به صورت پيدا و پنهان در اجتماع و اركان حكومتي بود كه با مرگ معاويه و روي كار آمدن يزيد كاملاً شكل زشت خود را نمايان ساخت. لذا تحمل اين وضع براي امام حسين عليه السلام كه از خاندان عصمت و طهارت است و در پي حاكميت نماز و سلامت و صلاح اجتماع است؛ محال است. از اين رو خطبه كوتاهي مي فرمايد: أَلا تَرَوْنَ أَنّ الحَقَّ لا يُعْمَلُ بِهِ وَ أَنّ الباطِلَ لا يُتَناهي عَنْهُ. [1] آيا نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل جلوگيري به عمل نمي آيد؟! در اين صورت بايد مرد با ايمان آرزومند مرگ باشد.

ليرغب المُؤمِنُ في لِقاءِالله مُحِقّاً فَاِنّي لا اَرَي الَمْوتِ اِلاّ سَعادَةً و لا الحَياه مَعَ الظّالِمين الاّ بَرَماً.

و به عنوان درسي ماندگار به همه جهانيان زندگي با حكومت ستم گران و فاسدان را جز خستگي، و ملال و مرگ را جز سعادت چيز ديگري نمي بيند.