امام علي عليه السلام مي فرمايد: اَفْضَلُ النّاسِ مَنْ عَشِقَ العِبادَةَ وَ عانَقَها و أحَبَّها بِقَلْبِهِ وَ باشَرَها بِجَسَدِهِ و تَفَرَّغ لَها، فَهُوَ لا يُبالي عَلي ما أصْبَحَ مِن الدنيا عَلي يُسرٍ اَمْ عَلَي عُسرٍ. برترين مردم كسي است كه به عبادت خدا عشق بورزد و براي آن آغوش باز كند و از جان آن را دوست بدارد و با بدن خود بدان بپردازد و به چيز ديگر اشتغال نيابد. چنين كسي را انديشه آن نخواهد بود كه دنيايش با آسايش و راحتي بگذرد يا با سختي و مشقّت.

امام حسين عليه السلام و يارانش شب عاشورا را با نماز و ذكر خدا و دعا و تلاوت قرآن سپري كردند. دشمن با وجود آن كه با تمام امكانات و ساز و برگ جنگي به ميدان آمده و آن ها را در محاصره و تنگنا قرار داده بود ولي آن چنان روح نماز بر جمعشان حاكم بود كه در سر هيچ كدام سودايي غير خدا نبود و دنيا با تمام زخارف و زرق و برق و زيبايي اش در نظر آنان حقير و خوار شده بود. عَظُم الخالِقُ في اَنْفُسِهِم فَصَغُرَ ما دُونَهُ في أعْيُنِهِم. [1] خدا در جانشان بزرگ و ديگران كوچك مقدار و حقيرند. از ياد خدا چنان آرامشي بر اين جمع حاكم است كه حتي دشمن را به رعب و وحشت مي اندازد. آنان با نماز و ياد خدا، ترس را ترسانده اند. هر لحظه كه مي گذرد بر شادي و انبساط خاطر آنان افزوده مي شود. گويي كه در محفل جشن و شادي گرد آمده باشند. اين روحيه تا آخرين لحظات شهادت نيز ادامه داشت.

امام جواد عليه السلام به نقل از پدران بزرگوارشان مي فرمايد: امام سجاد عليه السلام مي فرمودند: هنگامي كه كار بر پدرم حسين بن علي عليهما السلام سخت شد آنان كه با او بودند به وي نگاه كردند و ديدند امام حسين عليه السلام برخلاف ايشان است. آن ها رنگشان تغيير نموده و قلبشان ترسناك است ولي امام حسين عليه السلام و برخي از ياران خاص وي چهره شان نوراني و برافروخته و با قلبي آرام به يكديگر مي گفتند: اُنظُروا لا يُبالي بِالمَوْتِ. نگاه كنيد كه از مرگ باكي ندارد. [2] .