حراست از جان و مال و ناموس مسلمين و خصوصاً اهل بيت و بستگان، در مقابل تعدي و تجاوز دشمنان يكي از سنگين ترين وظايف نمازگزار مي باشد. تا جايي كه اگر كسي در راه حفاظت و پاسداري از اين امور كشته شود شهيد محسوب مي شود. امام حسين عليه السلام كه آينه مجسم غيرت و مردانگي است از همان شب عاشورا جهت حفظِ حرمِ خويش آينده نگري مي كند. او خيمه ها را به قدري به هم نزديك مي كند كه طناب خيمه ها درون هم فرو مي رود و در پشت خيام گودال هايي را حفر مي كنند تا اهل حرم از حملات ناجوانمردانه احتمالي دشمن در امان باشند. و اصحاب آن حضرت نيز به نوبت براي حفاظت از خيمه ها كشيك مي دهند.

اما عصر عاشورا فاجعه دردناك ديگري رخ داد. هنگامي كه امام بي يار و ياور با تن مجروح در حال قتال با لشكر شيطان بود ناگهان دشمن به سوي خيام حمله كرده و بين او و حرم مطهر آل پيامبر حايل شدند. امام حسين عليه السلام فرياد برآورد كه: وَيْلَكُمْ يا شيعَةُ آل أبي سُفْيانِ اِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دينٌ وَ كُنْتُمْ لا تَخافونَ المَعاد، فَكونُوا اَحْراراً في دُنياكم. [1] .

اي پيروان آل ابي سفيان! اگر شما را دين نيست و از عذاب روز قيامت نمي ترسيد، پس در دنياي خود از جمله آزادمردان باشيد. شمر پليد فرياد زد كه اي فرزند فاطمه زهرا چه مي گويي؟ امام فرمود: مي گويم من با شما جنگ دارم و شما هم با من و زنان را گناهي نيست، پس اين سركشان را نگذاريد متعرّض حرم من شوند، مادامي كه در حال حياتم و اين درس بزرگي است براي تمامي آزادگان جهان كه در هر حال حافظ جان و ناموس خاندان خود باشند.