امام، نماز عشق خويش را كه دو ركعت بيش تر نيست به جماعت اقامه مي كند و افرادي كه به امام اقتدا كرده و در پيمودن مسير عشق او را ياري مي كنند اهل بيت او و اصحاب و ياران خاص او مي باشند كه خود امام نيز به خلوص نيّت و اطاعت محض يارانش افتخار مي كند.

برخي از مردم، شايد از روي خيرخواهي و مصلحت انديشي، به امام مي گفتند: اگر تو به اين راه مي روي چرا خاندان خود را هم با خود مي بري؟ و او كه تسليم قضاي الهي بود مي فرمود: وَ قَدْ شاءَ أَنْ يَري حَرَمي وَ رَهْطي و نِسائي مُشَرَّدينَ و اَطْفالي مَذْبُوحين مَظلومينَ مَأسُورين مُقَيَّدينَ وَ هُمْ يَسْتَغيثُونَ فَلا يَجِدونَ ناصِراً وَ لا مُعيناً. [1] همانا خداوند خواسته كه حرم و قوم و زنان مرا آواره، كودكان ما را سر بريده و مظلوم و اسير و در بند و زنجير ببيند كه در آن حال ايشان كمك مي طلبند ولي هيچ كمك كننده و ياري دهنده اي را نمي يابند.

با شروع قيام امام همراهان امام به او اقتدا مي كنند، اما مگر لياقت و يا تحمل همراهي با امام را دارند؟! لذا به بهانه هاي مختلف از امام جدا مي شوند و تا آخر بر همراهي مقتداي خويش نمي مانند. اما عده اي كه سعادت ابدي به آنان روي آورده بود، خود را به امام مي رسانند و در اين عشق بازي، سر و جان باخته و به لقاي پروردگار نائل مي شوند.