حضرت امام حسين عليه السلام همراه انس بن مالك حركت مي كرد، كنار قبر حضرت خديجه كه رسيدند امام گريست. آن گاه به انس فرمود: از من دور شو. انس از مقابل چشمان امام دور شد. نماز امام طولاني شد. انس مي گويد. شنيدم كه امام مي فرمود: «پروردگارا تويي مولاي من، رحم كن بر بنده اي كه بر تو پناه برده است. اي داراي صفات برجسته، تكيه ام بر توست. خوشا به حال آن كه تو مولاي او باشي. خوشا به حال كسي كه خدمتگزار شب زنده دار باشد و گرفتاري اش را با خداي خود در ميان گذارد. و بيماري و مرضي نداشته باشد جز محبت به مولايش» آن گاه ندا آمد: «بنده ام بيا در حالي كه تو در حمايت من هستي. هر چه بگويي ما آن را مي دانيم. فرشتگانم مشتاق شنيدن صداي تو هستند و ما صداي تو را مي شنويم. دعاي تو نزد من بوده و در حجاب ها در گردش است و كافي است كه ما پوشش را براي تو برداريم. [1] .