عموم مورخين گفته اند كه سعيد بن عبدالله حنفي، سينه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و ياران او قرار داد تا نماز بخوانند و چون زخم ها بر بدن او فراوان شد و نتوانست روي پاي خود بايستد بر زمين افتاد و در حالي كه مي گفت: «اَللّهُمَّ الْعَن ْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَ ثَمودَ خدايا! ايشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت خويش دور گردان و پيامبرت را از طرف من درود فرست و اين درد و زخمي را كه به من رسيد به او ابلاغ فرما؛ كه هدف من در اين كار ياري فرزند پيامبر تو بود، آن گاه روي خود را به سوي امام حسين عليه السلام كرد و عرض كرد: «أَوفَيتُ يَابْنَ رَسُول اللّهِ»؛ يعني آيا به عهد خود وفا كردم.

امام حسين عليه السلام فرمود: «نعم انت أمامي في الجنّه»؛ يعني آري تو در بهشت پيش روي من هستي. به دنبال اين سخن بود كه روح از بدن او پرواز كرد؛ در بدن او سيزده تير مشاهده كردند و اين غير از زخم ها و ضربه هاي ديگري بود كه بر او وارد شده بود. [1] .