نمازگزار بايد باطن نماز را دوست داشته باشد، دوست نماز باشد، نه اين كه فقط نمازخوان باشد. سيدالشهدا عليه السلام به ابوالفضل عليه السلام فرمود: «به اين قوم بگو امشب را كه شب عاشوراست به من مهلت دهند براي اين كه خداي سبحان مي داند انّي اُحبُّ الصَّلوةَ لَه [1] كه من نماز را براي رضاي او دوست دارم. نماز محبوب من است. من نماز را دوست دارم و مي خواهم از دوستم وداع كنم.»

از امام سجاد عليه السلام روايت شده: «اِذا صَلَّيت صَلِّ صَلوةَ مودّع» [2] ، وقتي نماز مي خوانيد مثل آن كسي باشيد كه مي خواهد با نماز وداع كند؛ زيرا ممكن است اجل نگذارد به نماز بعدي برسيد.

با توجه به اين نكته كه ائمه عليهم السلام الگوهاي پايدار و مبين عادت هستند توصيه هاي اينان در هميشه تاريخ اسلام چراغي فرا راه مسلمين خواهد بود تا در لحظات كاميابي و ناكامي، شدت و صحت، سرّاء و ضرّاء، همواره خداوند را به ياد داشته و ختم تمامي امور را منوط به رأي و مصلحت پروردگار ببينند و خداي متعال را حاضر و ناظر بر كليه اعمال بدانند. با عنايت به اين مسأله درمي يابيم كه چگونه است كه عابدترين عابدان عصر سلطه اموي حضرت عليه السلام وقتي نماز مي خوانَد با آن همه مقامات معنوي چنان در پيشگاه ذات اقدس الهي حاضر مي گردد كه گويي اين آخرين نماز اوست.