اميرمؤمنان عليه السلام در ترسيم صفات فرشتگان مي فرمايد: آن ها شيريني معرفت خداي را چشيده و از جام مهر و محبت او سيراب گشته و پروايِ از خدا تا اعماق قلبشان نفوذ كرده است، از اين رو فرمانبرداري و عبادت طولاني خدا، قامت آنان را خم كرده و شوق بسيار به او، حالت تضرّع آنان را از بين نبرده است. [1] .

آري، اگر به خوبي به شخصيت والا و شاهكار بزرگ حسين عليه السلام بينديشيم به روشني آثار چشيدن معرفت خدا و سر كشيدن جام مهر و عشق او را، در كران تا كران زندگي او در خواهيم يافت. او شيريني معرفت بي نظيري را چشيده بود كه هجوم امواج رخدادهاي ناگوار و تلخ دنيا و دنياپرستان بر قلب و جان و درون و برون او هرگز احساس تلخ كامي نكرد.

اگر با بينش معنوي به سخن اميرالمؤمنين در مورد فرشتگان بينديشيم كه فرمود:

«فرمانبرداري و عبادت خدا قامت آنان را خميده ساخته، اما شوق بسيار به او حالت نيايش آنان را از بين نبرده است.»؛ در خواهيم يافت كه آشكارترين فرد و شايسته ترين مصداق آن، امام حسين عليه السلام است، چرا كه هم در فرمانبرداري و عبادت با شكوه روز عاشورا قامتش خميده شد و هم تير سه شعبه اي كه بر سينه و قلب مقدسش فرود آمد به جان خريد و خون پاكش فواره زد. بايد كه بر خميدگي قامت او در اطاعت و عبادت پرشكوه خداوند در آن روز، جدا شدن و قطعه قطعه شدن پيوندهاي وجود و اعضاي مقدسش را نيز اضافه كرد؛ اما با همه اين ها عشق او به خدا افزون تر شد.