صعود روح مؤمن با نماز است

كجا چيزي مر، آن را هم طراز است



زماني را كه در حال نمازي

خدايت همدم راز و نياز است



به هنگام نماز و ذكر و زاري

در رحمت به روي بنده باز است



مپندارش سبك، غافل مشو زان

كه هر درد و بلا را چاره ساز است



كنار لذّت ذكر و عبادت

تمام لذّت دنيا مَجاز است



بسان قطره اي در قلب دريا

تو دريايي و دريا دلنواز است



اگر دنيا شود كوه مصائب

در آن حالت، درِ شادي فراز است



بَرَد ما را به سوي عرشِ رحمان

نمازي كز سرِ سوز و گداز است



كجا داند كسي اين سكر و مستي

كه دور از لذّتِ اين رمز و راز است



خدايا «اوليايي» را عطا كن

تو آن سوزي كه معراج نماز است



«دكتر مصطفي اوليايي»



[ صفحه 29]